Kanarki czerwone uzyskano dopiero w XX wieku. Dokonali tego niezależnie od siebie hodowcy z Konigsbergu w 1921 roku i z Królewca w 1939 roku, stosując bardzo ostrą selekcję kanarków pomarańczowych. Przypuszcza się, że w uzyskaniu czerwonej barwy piór niepośrednią rolę odegrał czyżyk kapucynek (Carduelis cucullata)). Dzięki krzyżówkom samic kanarków z samcami czyżów uzyskano płodne bastardy. Przez dalszą selekcję i umiejętne dobieranie ptaków uzyskano najmłodszą (tej chwili) barwną odmianę kanarków kolorowych (nie licząc odmian, które powstały w oparciu o faktor czerwony w upierzeniu). Dzisiejsze kanarki czerwone nie były już od ponad 50 – ciu lat krzyżowane z czyżami, można więc uznać je za czyste gatunkowo.

WYGLĄD

       Kanarki czerwone mogą być nieznacznie większe od innych kanarków kolorowych, ale powinny być większe niż 14 centymetrów. Ich upierzenie ma kolor od pomarańczowego, poprzez bladoczerwony do intensywnie czerwonego. Jak cała reszta kanarków lipochromowych, ptaki te dzielą się na intensywne i nieintensywne. Intensywność barwy ptaka zależy w ogromnym stopniu od diety w trakcie pierzenia.
Kanarki czerwone mogą być czerwone na całej powierzchni ciała, bez jaśniejszych znaczeń w okolicach piór długich, albo mieć jasne końce lotek i sterówek – uzyskanie ptaka o takich barwach jest trudniejsze. 
Są również ptaki białoskrzydłe, których końce skrzydeł są białe, ale ich kolor układa się na kształt trójkąta na każdym ze skrzydeł.

       Kanarek czerwony przybiera swoją stałą barwę dopiero po przejściu drugiego pierzenia. Aby uniknąć blednięcia koloru piór, albo ich wypadania w czasie między pierzeniami kanarki czerwone należy dobrze karmić podając dużo tartej marchwi, szpinak, mniszek lekarski, a więc dodatki zawierające dużo karotenu. Obecnie uzyskuje się bardzo nasyconą barwę dzięki syntetycznym barwnikom np. kantaksantyny.

       Kanarki ubarwione intensywnie należy łączyć z kanarkami nieintensywnymi. Łączenie dwóch kanarków o barwie upierzenia nieintensywnej spowoduje powstawanie u młodych cyst piórowych, natomiast młode z pary „mieszanej” będą zdrowe i zarówno intensywne, jak i nieintensywne. Z kolei łączenie dwóch kanarków o typie upierzenia intensywnym powoduje pogorszenie jakości upierzenia.

       Ze skrzyżowania kanarków czerwonych uzyskano kanarki pastelowe. Dokonał tego holenderski hodowca J. P. Helder.
Im bardziej równomiernie jest rozłożona czerwona barwa na upierzeniu ptaka, tym kanarek jest cenniejszy.
Krzyżując kanarki czerwone z szarozielonymi możemy uzyskać miedziane, a z izabelowatymi – brunatno – czerwone.

Kanarki czerwone dzielą się na: 

-czerwone intensywne
-czerwone nieintensywne
-czerwone intensywne białoskrzydłe 
-czerwone nieintensywne białoskrzydłe